Alweer een trip van zo'n 400 km, grotendeels onverharde wegen, maar een prachtige rit. De weg keert de oceaan de rug toe en gaat door het onaangeroerde binnenland door uitgestrekte valleien, meer open vlakten, meren en bossen.
Port-Hope-Simpson, idyllisch, afgezonderd en authentiek (foto's Stefaan)
Omstreeks 9 uur stoppen we in Port-Hope-Simpson, een idyllisch mooi dorpje bij een inham terug aan de oceaan. Deze dorpjes zijn nog maar sinds 6 jaar via de Trans-Labrador-Highway bereikbaar, waardoor ze pas de laatste paar jaar toeristische belangstelling hebben gekregen. Hierdoor zijn ze zeer authentiek gebleven, en de mensen zeer vriendelijk en gastvrij.
We nemen ontbijt in een leuke taverne met uitzicht over de baai, en een voor een druppelen de passagiers die met ons op de boot zaten hier binnen. De meesten hebben ook Newfoundland als bestemming, en dus zullen we ze nog dikwijls terugzien. Na wat benzine (60 CAD) vertrekken we voor de laatste 250 km richting L'Anse-au-Loup. Vanaf Red Bay, een vissersdorpje waar Baskische walvissen-jagers zich vanaf 1530 vestigden, is de weg verhard, en loopt min of meer evenwijdig met de kustlijn naar L'Anse-au-Loup.
Dit is de coastal drive, een indrukwekkende rit door kilometers dennebossen, begrensd door hope bergpieken aan de ene kant, en de blauw schitterende oceaan in de diepte aan de andere kant.
Onze overzet naar Newfoundland. (foto Piet)
Rond 13u30 komen we aan in Blanc-Sablon, iets over L'Anse-au-Loup, waar de ferry naar Newfoundland vertrekt. In Blanc-Sablon, zelfverklaard een van de eerste nederzettingen in Noord-Amerika, zitten we weer in de provincie Québec. Normaal gezien moeten we dus ons uurwerk een uurtje terugdraaien, maar aangezien we vanavond reeds in Newfoundland zullen zijn, heeft dit niet veel zin.
een goede opvoeding begint bij zelfverdediging ... (foto Frank)
Anderhalf uurtje varen en om 17u30 meren we aan in St. Barbe, een klein dorpje dat enkel bij gratie van de ferry bestaat, op de westkust van Newfoundland aan het begin van de Viking Trail. We volgen deze Viking Trail (of route 430) naar het noorden toe, richting L'Anse-aux-Meadows, de allereerste Europese nederzetting op Newfoundland, (of Noord-Amerika in het algemeen), opgericht door Noorse vikings, omstreeks 1000 AD.
We passeren een groot aantal kleine, geïsoleerde vissersdorpjes, allemaal bestaand uit een 20-tal kleine, wit-houten huisjes met hier en daar de obligate vuurtoren. (Deadmans Cove, Flowers Cove, Sandy Cove, ...).
Westkust Newfoundland (foto's Stefaan)
Eens de dorpjes voorbij, en tegen valavond, duiken de eerste elanden op. Ze staan gewoon te grazen langs de kant van de weg, blijven roerloos staan en na een geërgerde blik op die dwaze toeristen geworpen te hebben eten ze rustig verder. We komen er tientallen tegen, en voor de inwoners van Newfoundland zijn deze beesten een echte plaag. De combinatie van valavond en de dichte nevels en mist die ze hier in Newfoundland kennen zorgt ervoor dat er geregeld iemand tegenknalt en niet zelden daarbij het leven laat. Als je de dieren opschept en ze komen met hun poten in je voorruit terecht, wordt je vertrappeld door het doldoorgedraaide dier. De elandenjacht is hier dan ook zeer lucratief.
Onze eerste gespotte eland, en zeker niet de laatste (foto Piet)
Zo'n 20 km bezuiden St. Anthony vinden we de Wildberry Country Lodge, een zeer gezellige lodge waar we voor 85 CAD een kamer met ontbijt krijgen.
Echt geen potje zelf gemaakte bessenkonfituur ? (foto Frank)
De oude, zeer sympathieke en waarschijnlijk een beetje eenzame kok legt ons in de watten en presenteert ons als avondmaal zowat alles wat hij in de koelkast vindt. Vissoep, rijst met kip, erwtensoep, worteltaart, salade, koffie en als we nog iets wilden zou hij het wel klaar maken.
Voor 60 CAD vinden we hier het beste maal van deze reis tot nog toe en meteen een zeer vriendelijk welkom in Newfoundland, wat op het vaste land bekend staat om z'n norse, ietwat lompe en niet zo 'snelle' bevolking.
Symbool van Newfoundland (foto Frank)
2 comments:
'Viking Trail', de naam alleen al zorgt voor nostalgische fantasieën.
De eerste twee foto's lokten de spontane 'shit man' vanachter mijn stembanden.
Wat zijn die beeldjes op de tweede?
Dat zijn 'Inukshuks', oorspronkelijk geplaatst door Inuits, als een soort wegwijzer of een teken van vroegere menselijke aanwezigheid in deze verlaten streken. Als je door de ene inukshuk keek, zag je de andere staan, enzovoort, tot je kwam waar je moest zijn.
Post a Comment