Als we binnen twee dagen niet in Goose-Bay zijn, kunnen we Newfoundland wel vergeten.
Na de tank voor 56 CAD nog eens vol gedaan te hebben, beginnen we eraan.
Are we there yet ? No. Are we there yet ? No... (foto Stefaan)
Nu mag 600 km langs Europese wegen niet zo'n opdracht lijken, hier is het andere koek. De Trans Québec Labrador Higway die provincie Québec met Labrador-Newfoundland verbindt en nog maar zo'n 15 jaar bestaat, begint aanvankelijk als eender welke highway in Canada, geasfalteerde tweevaksbanen, nu en dan drievaks, waar je vlot kilometers kan malen.
De uitzichten zijn grandioos. Voornamelijk dennebossen, afgewisseld met open vlaktes en meertjes. Totaal verlaten en onbewoond, sporadisch een verloren cabin in het bos, het enige teken van menselijke aanwezigheid in deze ongerepte wildernis. De Manicouagan, de rivier die door deze streek loopt, is een van de uitlopers van het Réservoir Manicouagan. Het is een van de grootste en best bewaarde inslagkraters op aarde, omgeven door het ringvormige Manicouagan-meer. Er wordt duchtig gespeculeerd dat de inslag hier een grote klimaatsverandering teweegbracht, die voor veel organismen fataal werd. En dit lang voor 'An Inconvenient Truth' ! Manic 5 , die aftapt uit de rivieren die uit het meer ontspringen, is de grootse stuwdam ter wereld, met een totale oppervlakte van 1973 vierkante kilometer. Ze werd in 1968 in gebruik genomen, en produceert 1528 MW.
stuwdam Manic 5 (foto Frank)
Vanaf hier verandert de weg in een onverhard, stoffige landweg, waar onze 4x4 goed van pas komt.
Het enige verkeer hier lijkt afkomstig van zware trucks, die zich middels een aan de horizon aanrollende stofwolk kenbaar maken, en ons na hun passage als in een zandstorm nalaten. Gelukkig zijn er niet te veel bochten, want na het passeren van zo'n truck zie je enkele honderden meters geen steek voor ogen.
stofwolken waarschuwen voor aanstormend verkeer (foto Stefaan)
Om even het stof af te spoelen stoppen we rond 4 uur bij een meertje, dat ongerept en onaangeroerd ligt te schitteren in de helle zon. Vlug de zwembroek aangeschoten, en weg zijn we. Zo'n verfrissend zwempartijtje heb ik zelden meegemaakt. In een bergmeertje in the middle of nowhere, in de verste verte geen mens te bekennen, het frisse water en de brandende zon.
Een verfrissend zwempartijtje (foto Piet)
Het eerste tankstation sinds we vertrokken, zo'n 400 km geleden is 'Relais Gabriel'. Best tanken dus (56 CAD). In het bijhorende winkeltje slaan we ook nog wat bier en chips in, kwestie van de verdere tocht wat aangenamer te maken.
Wachtend op de blauwbloezen (foto Stefaan)
drinkin' beer in the hot sun ... (foto Frank)
Dusty roads, dry throats ... (foto Stefaan)
Na nog een drie-tal uur rijden, het bosgebied houdt langzaam op, los bosgebied en een opener en vlakker landschap, we merken dat we Fairmount, laatste stad in Québec beginnen te naderen. Een spoorweg, die de mijnen verbindt met Labrador-City, slingert zich min of meer evenwijdig met de autoweg door het landschap, dat zo te zien reeds verschillende keren slachtoffer moet geweest zijn van bosbranden. Niet verwonderlijk, heet als het nu is.
De spoorweg kruist nu en dan de autoweg (foto Stefaan)
Net voor Labrador City, worden we nog tegengehouden door een politiepatrouille, bleek dat we zo'n 10 km per uur te snel reden, een vriendelijke waarschuwing en we kunnen vertrekken.
Labrador-City stelt als stad niet veel voor, 8000 inwoners, hoofdstad van de provincie Labrador, en door een weg van 600 km verbonden met Baie-Comeau, en aan de andere kant, ook zo'n 600 km, met Goose Bay. Geïsoleerd en afgelegen is dus het minste wat je van dit stadje kan zeggen. Eerst rijden we nog door naar Wabush, maar daar is zo mogelijk nog minder, een ingedommeld mijnstadje, veredelde caravans met de pick-ups voor de deur, het geeft bij zonsondergang een redelijk surrealistisch sfeertje.
We logeren in hotel Carrol-Inn (110 CAD). En hier, wonderlijk maar waar, eet ik de beste maaltijd die ik sinds ons vertrek al gehad heb, de gebakken bruine rijst met verse gebakken groentjes smaakt ongeloofelijk, ook omdat het het eerste is wat ik vandaag over de lippen heb natuurlijk.
Frank en Piet hebben minder geluk, hun ribbetjes en spaghetti blijken koud of nog bevroren.
zonsondergang in Labrador (foto Piet)
4 comments:
De stuwdam lijkt niet zo indrukwekkend op de foto. Maar is dat vast anders als je er langs of erop wandelt.
Voor een dergelijk pootje baden in het bergmeertje tijdens de hete zomer teken ik onmiddellijk. Water moet vast kristalzuiver geweest zijn, naar Westerse normen.
Dat is slechts een klein stukje van de stuwdam. Je moet wel een helikopter huren en luchtfoto's nemen om alles er op te krijgen denk ik...
Dat water was inderdaad zeer zuiver, daar had waarschijnlijk nog nooit een mens in gezeten, laat staan dat er buizen of rioleringen zouden inlopen, 'k zou niet weten van waar ze zouden komen.
Stefaan, er ook bijzeggen dat je voor het zwemke eerst een kakske gedaan hebt in t wild he. K heb bewijsmaterialen...
Juist ja, en 'k had al zo weinig boxershorts mee...
En zelfs daar kregen die verdomde muggen me te pakken.
Maar laten we verder dit stinkende potje gedekt houden
Post a Comment